De makers van dit boek zijn niet de minste. Het zijn de Australische komische “The Umbilical Brothers” samen met de in Duitsland wonende Nederlandse kunstenaar Johan Potma. Het mag dan ook niet verbazen dat we hier te maken hebben met een originele plot en een mooi vormgegeven boek.

Het eerste dat daarbij opvalt is natuurlijk het werk van Potma. Het boek heeft immers vergeelde pagina’s, is getypt in een font dat afkomstig lijkt van een oude typemachine en bevat details zoals vlekken, stempels en doorhalingen in de tekst. Dat alles geeft het boek een vintage look. Die sfeer vinden we ook terug in de andere kunstwerken die je kan kennen van deze kunstenaar, die de gewoonte heeft om op allerlei gebruikte oppervlaktes van hout, bijvoorbeeld deksels van kistjes, borden en sigarenkistjes te schilderen.

De illustraties die hij voor dit boek maakte, zijn in de stijl waarin hij ook kunst maakt. In dit kinderboek vinden we echter nog wat meer humor in de prenten. Wat dacht je bijvoorbeeld van de cover waar een reuzegroot monster een huis draagt alsof het een rokje was, maar waarbij op het hek wel een bordje hangt dat waarschuwt voor een kat. Binnen de eerste illustratie is het insect dat een astronautenhelm draagt waarmee het naar het speelgoedraket vliegt een opvallend detail. Op elke prent is er zo veel meer te ontdekken dan waar het eigenlijk om draait: de monsters die in dit huis wonen.

De verscheidenheid aan monsters die we in dit boek ontmoeten is groot. Zo is er het monster dat in het bad zit, met een gewei waaraan hij zijn handdoek heeft gehangen. En zijn oom met puntoren waarin een roodborstje woont. Ook het perspectief waarin we de monsters te zien krijgen verschilt van pagina tot pagina. Toch hebben al deze monsters gemeenschappelijk dat ze er best lief uit zien. De meeste lachen, anderen kijken zelfs een beetje bang. Waarom ze bang zijn, dat komen we pas aan het einde te weten. Het heeft te maken met de eigenzinnige plottwist van The Umbilical Brothers. Je kan met de vergrootmachine dichterbij gaan kijken. En nog dichter bij. Tot je weer moet uitzoemen en we de pijltjes volgen richting het echte monster. Pas dan wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit en leer je iets bij over assumpties en uiterlijke schijn.

De tekst is bondig, bevat wat rijm en leest vlot. Dat alles samen maakt van dit originele boek een echte aanrader.

De makers van dit boek zijn niet de minste. Het zijn de Australische komische “The Umbilical Brothers” samen met de in Duitsland wonende Nederlandse kunstenaar Johan Potma. Het mag dan ook niet verbazen dat we hier te maken hebben met een originele plot en een mooi vormgegeven boek.

Het eerste wat op valt is natuurlijk het werk van Potma. Het boek heeft immers vergeelde pagina’s, is getypt in een font dat afkomstig lijkt van een oude typemachine en bevat details zoals vlekken, stempels en doorhalingen in de tekst. Dat alles geeft het boek een vintage look. De sfeer daarvan vinden we ook terug in de andere kunstwerken die je kan kennen van deze kunstenaar die de gewoonte heeft om op allerlei gebruikte oppervlaktes hout, bijvoorbeeld deksels van kistjes, borden en sigarenkistjes, te schilderen.

De illustraties die hij voor dit boek maakte zijn in de stijl waarin hij ook kunst maakt. In dit kinderboek vinden we echter nog wat meer humor in de prenten. Wat dacht je bijvoorbeeld van de cover waar een reuzegroot monster een huis draagt alsof het een rokje was, maar waarbij op het hek wel een bordje hangt dat waarschuwt voor een kat. Binnen de eerste illustratie is het insect dat een astronautenhelm draagt waarmee het naar het speelgoedraket vliegt een opvallend detail. Op elke prent is zo wel veel meer te ontdekken dan waar het eigenlijk om draait: de monsters die in dit huis wonen.

De verscheidenheid in monsters die we in dit boek ontmoeten is groot. Zo is er het monster dat in het bad zit, met een gewei waaraan hij zijn handdoek heeft gehangen. En zijn oom met puntoren waarin een roodborstje woont. Ook het perspectief waarin we de monsters te zien krijgen verschilt van pagina tot pagina. Toch hebben al deze monsters gemeenschappelijk dat ze er best lief uit zien. De meeste lachen, anderen kijken zelfs een beetje bang.

Waarom ze bang zijn, dat komen we pas aan het einde te weten. Het heeft te maken met de eigenzinnige plottwist van The Umbilical Brothers. Je kan met de vergrootmachine dichterbij gaan kijken. En nog dichter bij. Tot je weer moet uitzoomen en we de pijltjes volgen richting het echte monster. Pas dan wordt je duidelijk hoe de vork in de steel zit en leer je iets bij over assumpties en uiterlijke schijn.

De tekst is bondig, bevat wat rijm en leest vlot. Dat alles samen maakt van dit originele boek een echte aanrader.