In deze dunne maar doordachte roman cirkelen zes astronauten van zes verschillende nationaliteiten in hun ruimtestation rond de aarde. Zij verdelen hun tijd tussen werkzaamheden (onderzoek, onderhoud) en het observeren van de aarde van kilometers afstand. In feite wordt de roman daarmee een lange bespiegeling over wat het betekent om mens te zijn, over eenzaamheid en verbondenheid, over familie en hoe de astronauten nu elkaars familie vormen, over de eindigheid van het menselijke leven en de eindeloosheid van de ruimte. Door het besef van klimaatverandering en door de oorlogen van het moment komt automatisch ook de mogelijke toekomst van de mensheid ter sprake. Al deze essentiële vragen geven deze roman z'n filosofische en emotionele gehalte. Tegelijkertijd wordt alles vrij afstandelijk gebracht, want er is amper sprake van plot of drama, de gebeurtenissen worden in de licht vervreemdende stijl van de tegenwoordige tijd verteld, en het boek bevat nauwelijks dialogen. Daardoor stemt deze roman tot nadenken, en is hij ook vooral geschikt voor de bespiegelende lezer.