20th Century Boys (20世紀少年, Nijuseiki Shōnen) is een SF/mysterie manga door Naoki Urasawa.      Van 1999 tot 2006 werd het geserialiseerd in het tijdschrift Big Comic Spirits, een weekblad gericht op een volwassen publiek (meer specifiek mannelijke twintigers).  De laatste twee volumes verschenen van januari tot juli 2007 onder een andere titel: 21st Century Boys (21世紀少年, Nijūisseiki Shōnen). In tankobon formaat zijn er in totaal 24 (2 onder de titel 21st centuryboys). Bij Glénat kan je tot en met aflevering 12 in Nederlandse vertaling lezen. [1] 20th Century Boys bleek een echt prijsbeest voor zijn maker: in 2001 met de Kodansha Manga prijs, in 2002 op het Japan Media Arts Festival en in 2003 de Shogakukan Manga prijs.  
De serie zelf opent in 1997, op een wel zéér Japanse lokatie: een 24 op 24u open conbini[2], waarvan het hoofdpersonage Kenji Endo de uitbater is. Kenji is een zeer gewone kerel, zeer erg onder de pantoffel van de omstandigheden. Hij brengt zijn dagen door met het aanvullen van de rekken in z'n supermarktje in het gezelschap van een humeurige moeder en de baby die z'n zus bij hem heeft gedumpt. Een heel brave jongen dus. Tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Een reguliere klant verdwijnt zomaar, samen met diens vrouw. Een jeugdvriend komt plots te overlijden  in vreemde omstandigheden.  Alle gebeurtenissen lijken of één of andere manier gelinked met Kenji's jeugd. Hij wil de mysteries uitklaren en uivissen hoe alles precies gelieerd is met z'n vroegere avontuurlijke, rebelse ik.
Maar het gaat hem uiteindelijk niet om Kenji, er zijn meer dan een dozijn karakters te volgen. In essentie is dit “het verhaal van een groep jongens die de wereld hebben gered”.  Ze moeten ook wel, want ze hebben zelf alle onheil bedacht. Zelfs de goden zijn personages, de god van de manga[3] mag eventjes opdraven en dan is er ook nog die andere. 
Spelen met tijd is één van de sterke puntenvan Urasawa als vertellr. Er wordt voortdurendgesprongen in de tijd, van 1969 naar 2014 naar 2002 in één pagina . Elke episode uit het verleden heeft één of andere connectie met het heden. Soms moet je wel een paar hoofdstukken wachten om door te hebben wat dat verband precies is, maar het is er.
Het verleden wordt ook bijna altijd gemarkeerd door referenties naar de populaire cultuur, de Japanse zowel als de Westerse – voor zover we voor die generatie Japanners een onderscheid moeten maken. De titel van de serie is trouwens gebaseerd op de gelijknamige song van de Britse rockband T.Rex. Naast vele andere verwijzingen naar rockmuziek uit de jaren '60 en '70 (Stones, Beatles) wordt er ook regelmatig gerefereerd naar anime uit die periode. Met een beetje gezonde overdrijving kan je 20th Century Boys een aangename inleiding op de Japanse naoorlogse populaire cultuur noemen. Alle iconen passeren: aor en group sounds[4], ultraman, ashita no joe, com en tokiwaso, tetsujin 28 , de wereldtentoonstelling in Osaka, de maanlanding … alleen hierom al is de serie een sterke aanrader. 
En verder zijn er eigenlijk alleen maar plusjes te vermelden: goeie dialogen, sterke scènes, een hele resem personages met veel emotionele complexiteit.  Humor ook, van de subtiele soort. En heel veel gewoon niet weten wat er aan de hand is.
Vooral speciaal is hoe Urasawa er in slaagt om het kleinschalige niveau van een plaatselijk bendetje zevenjarigen uit te vergroten naar een fenomeen op wereldschaal, zonder dat het vreemd overkomt. Voor mij is 20th Century Boys een meesterwerkje. Het behoort tot het betere mangawerk, misschien zelfs op het niveau van wat Mizuki Shigeru, Hanawa Kazuichi, Tatsumi Yoshihiro hebben gepresteerd.

[1]  Het ziet er op dit moment niet naar uit dat nummer 13 er snel zit aan te komen.
[2]  van het Engels convenience store
[3]  Osamu Tezuka
[4]  Genres Japanse popmuziek
[Hans Coppens]

Kenji begint zich op latere leeftijd lanzaam aan te herinneren waarover hij en zijn schoolvriendjes vroeger fantaseerden: een plan om heldhaftig een verzonnen supercrimineel tegen te houden. Die herinnering komt slechts fragmentarisch terug, met de hulp van diezelfde vrienden die inmiddels zo'n twintig jaar ouder zijn, en door wereldschokkende nieuwsfeiten die erop wijzen dat een goeroe, Vriend geheten, stap voor stap de misdadige kant van hun kinderlijke bedenksels aan het uitvoeren is. De visoenen van een geniale dakloze wijzen op de vernietiging van de wereld in het jaar 2000, tevens het jaar waarin 20th Century Boys verscheen in Japan.

Urasawa gidst zijn lezers met een trefzekere pen langs de bokkesprongen in de tijd en de vele personages met als resultaat veel zeer overtuigend getekende talking heads, enkele prachtige stadszichten en, jammer genoeg, schaarse aktie. Hierbij zorgt de veelvuldig bekroonde mangaka ervoor dat hij het mysterie maar mondjesmaat prijsgeeft en vaak het ene vraagteken vervangt met het andere. Benieuwd of hij dat kan volhouden zonder dat het een truc wordt.

Online en in de pers wordt beweerd dat deze 20-delige reeks aantoont hoe ver manga tegemoet kan komen aan een volwassen lezerspubliek. Toch wringt precies hier het schoentje: de personages evolueren nauwelijks op twintig jaar tijd en hun emoties zijn oppervlakkig. De vernietiging van de wereld blijft te veel een abstracte dreiging, waardoor de hoogdringendheid waarmee Kenji moet ingrijpen ontbreekt. [Serge Baeken]

Sorry als ik hiermee de verrassing verknoei, maar tegen het einde van deel drie gaat er een luchthaven de lucht in. Da's één van de vele aanslagen en rampen die hoofdfiguur Kenji had kunnen verijdelen als hij er in zou slagen zich te herinneren waarover hij en zijn schoolvriendjes fantaseerden: een plan om heldhaftig een verzonnen supercrimineel tegen te houden. Die herinnering komt langzaam en fragmentarisch terug, met de hulp van diezelfde vrienden die inmiddels zo'n twintig jaar ouder zijn, en wereldschokkende nieuwsfeiten die erop wijzen dat een goeroe, Vriend geheten, stap voor stap de misdadige kant van hun kinderlijke bedenksels aan het uitvoeren is. De visoenen van een geniale dakloze wijzen op de vernietiging van de wereld in het jaar 2000, tevens het jaar waarin 20th Century Boys verscheen in Japan.

Urasawa gidst zijn lezers langs de bokkesprongen in de tijd en de vele personages met een trefzekere pen, met veel zeer overtuigend getekende talking heads, enkele prachtige stadszichten en, jammer genoeg, schaarse aktie. Hierbij zorgt de veelvuldig bekroonde mangaka ervoor dat hij het mysterie maar mondjesmaat prijsgeeft en vaak het ene vraagteken vervangt met weer een verrassend ander. Benieuwd of hij dat kan volhouden zonder dat het een truuk wordt.

Online en in de pers wordt beweerd dat deze 20-delige reeks aantoont hoe ver manga tegemoet kan komen aan een volwassen lezerspubliek. Toch wringt precies hier het schoentje: de personages evolueren nauwelijks op twintig jaar tijd, hun emotieve reacties zijn oppervlakkig. De vernietiging van de wereld blijft te veel een abstracte dreiging, waardoor de hoogdringendheid waarmee Kenji moet ingrijpen ontbreekt. [Serge Baeken]

20th Century Boys (20世紀少年, Nijuseiki Shōnen) is een SF/mysterie manga door Naoki Urasawa.      Van 1999 tot 2006 werd het geserialiseerd in het tijdschrift Big Comic Spirits, een weekblad gericht op een volwassen publiek (meer specifiek mannelijke twintigers).  De laatste twee volumes verschenen van januari tot juli 2007 onder een andere titel: 21st Century Boys (21世紀少年, Nijūisseiki Shōnen). In tankobon formaat zijn er in totaal 24 (2 onder de titel 21st centuryboys). Bij Glénat kan je tot en met aflevering 12 in Nederlandse vertaling lezen. [1] 20th Century Boys bleek een echt prijsbeest voor zijn maker: in 2001 met de Kodansha Manga prijs, in 2002 op het Japan Media Arts Festival en in 2003 de Shogakukan Manga prijs.  
De serie zelf opent in 1997, op een wel zéér Japanse lokatie: een 24 op 24u open conbini[2], waarvan het hoofdpersonage Kenji Endo de uitbater is. Kenji is een zeer gewone kerel, zeer erg onder de pantoffel van de omstandigheden. Hij brengt zijn dagen door met het aanvullen van de rekken in z'n supermarktje in het gezelschap van een humeurige moeder en de baby die z'n zus bij hem heeft gedumpt. Een heel brave jongen dus. Tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Een reguliere klant verdwijnt zomaar, samen met diens vrouw. Een jeugdvriend komt plots te overlijden  in vreemde omstandigheden.  Alle gebeurtenissen lijken of één of andere manier gelinked met Kenji's jeugd. Hij wil de mysteries uitklaren en uivissen hoe alles precies gelieerd is met z'n vroegere avontuurlijke, rebelse ik.
Maar het gaat hem uiteindelijk niet om Kenji, er zijn meer dan een dozijn karakters te volgen. In essentie is dit “het verhaal van een groep jongens die de wereld hebben gered”.  Ze moeten ook wel, want ze hebben zelf alle onheil bedacht. Zelfs de goden zijn personages, de god van de manga[3] mag eventjes opdraven en dan is er ook nog die andere.
Spelen met tijd is één van de sterke puntenvan Urasawa als vertellr. Er wordt voortdurendgesprongen in de tijd, van 1969 naar 2014 naar 2002 in één pagina . Elke episode uit het verleden heeft één of andere connectie met het heden. Soms moet je wel een paar hoofdstukken wachten om door te hebben wat dat verband precies is, maar het is er.
Het verleden wordt ook bijna altijd gemarkeerd door referenties naar de populaire cultuur, de Japanse zowel als de Westerse – voor zover we voor die generatie Japanners een onderscheid moeten maken. De titel van de serie is trouwens gebaseerd op de gelijknamige song van de Britse rockband T.Rex. Naast vele andere verwijzingen naar rockmuziek uit de jaren '60 en '70 (Stones, Beatles) wordt er ook regelmatig gerefereerd naar anime uit die periode. Met een beetje gezonde overdrijving kan je 20th Century Boys een aangename inleiding op de Japanse naoorlogse populaire cultuur noemen. Alle iconen passeren: aor en group sounds[4], ultraman, ashita no joe, com en tokiwaso, tetsujin 28 , de wereldtentoonstelling in Osaka, de maanlanding … alleen hierom al is de serie een sterke aanrader.
En verder zijn er eigenlijk alleen maar plusjes te vermelden: goeie dialogen, sterke scènes, een hele resem personages met veel emotionele complexiteit.  Humor ook, van de subtiele soort. En heel veel gewoon niet weten wat er aan de hand is.
Vooral speciaal is hoe Urasawa er in slaagt om het kleinschalige niveau van een plaatselijk bendetje zevenjarigen uit te vergroten naar een fenomeen op wereldschaal, zonder dat het vreemd overkomt. Voor mij is 20th Century Boys een meesterwerkje. Het behoort tot het betere mangawerk, misschien zelfs op het niveau van wat Mizuki Shigeru, Hanawa Kazuichi, Tatsumi Yoshihiro hebben gepresteerd.

[1]  Het ziet er op dit moment niet naar uit dat nummer 13 er snel zit aan te komen.
[2]  van het Engels convenience store
[3]  Osamu Tezuka
[4]  Genres Japanse popmuziek
[Hans Coppens]

20th Century Boys (20世紀少年, Nijuseiki Shōnen) is een SF/mysterie manga door Naoki Urasawa.      Van 1999 tot 2006 werd het geserialiseerd in het tijdschrift Big Comic Spirits, een weekblad gericht op een volwassen publiek (meer specifiek mannelijke twintigers).  De laatste twee volumes verschenen van januari tot juli 2007 onder een andere titel: 21st Century Boys (21世紀少年, Nijūisseiki Shōnen). In tankobon formaat zijn er in totaal 24 (2 onder de titel 21st centuryboys). Bij Glénat kan je tot en met aflevering 12 in Nederlandse vertaling lezen. [1] 20th Century Boys bleek een echt prijsbeest voor zijn maker: in 2001 met de Kodansha Manga prijs, in 2002 op het Japan Media Arts Festival en in 2003 de Shogakukan Manga prijs.  
De serie zelf opent in 1997, op een wel zéér Japanse lokatie: een 24 op 24u open conbini[2], waarvan het hoofdpersonage Kenji Endo de uitbater is. Kenji is een zeer gewone kerel, zeer erg onder de pantoffel van de omstandigheden. Hij brengt zijn dagen door met het aanvullen van de rekken in z'n supermarktje in het gezelschap van een humeurige moeder en de baby die z'n zus bij hem heeft gedumpt. Een heel brave jongen dus. Tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Een reguliere klant verdwijnt zomaar, samen met diens vrouw. Een jeugdvriend komt plots te overlijden  in vreemde omstandigheden.  Alle gebeurtenissen lijken of één of andere manier gelinked met Kenji's jeugd. Hij wil de mysteries uitklaren en uivissen hoe alles precies gelieerd is met z'n vroegere avontuurlijke, rebelse ik.
Maar het gaat hem uiteindelijk niet om Kenji, er zijn meer dan een dozijn karakters te volgen. In essentie is dit “het verhaal van een groep jongens die de wereld hebben gered”.  Ze moeten ook wel, want ze hebben zelf alle onheil bedacht. Zelfs de goden zijn personages, de god van de manga[3] mag eventjes opdraven en dan is er ook nog die andere. 
Spelen met tijd is één van de sterke puntenvan Urasawa als vertellr. Er wordt voortdurendgesprongen in de tijd, van 1969 naar 2014 naar 2002 in één pagina . Elke episode uit het verleden heeft één of andere connectie met het heden. Soms moet je wel een paar hoofdstukken wachten om door te hebben wat dat verband precies is, maar het is er.
Het verleden wordt ook bijna altijd gemarkeerd door referenties naar de populaire cultuur, de Japanse zowel als de Westerse – voor zover we voor die generatie Japanners een onderscheid moeten maken. De titel van de serie is trouwens gebaseerd op de gelijknamige song van de Britse rockband T.Rex. Naast vele andere verwijzingen naar rockmuziek uit de jaren '60 en '70 (Stones, Beatles) wordt er ook regelmatig gerefereerd naar anime uit die periode. Met een beetje gezonde overdrijving kan je 20th Century Boys een aangename inleiding op de Japanse naoorlogse populaire cultuur noemen. Alle iconen passeren: aor en group sounds[4], ultraman, ashita no joe, com en tokiwaso, tetsujin 28 , de wereldtentoonstelling in Osaka, de maanlanding … alleen hierom al is de serie een sterke aanrader. 
En verder zijn er eigenlijk alleen maar plusjes te vermelden: goeie dialogen, sterke scènes, een hele resem personages met veel emotionele complexiteit.  Humor ook, van de subtiele soort. En heel veel gewoon niet weten wat er aan de hand is.
Vooral speciaal is hoe Urasawa er in slaagt om het kleinschalige niveau van een plaatselijk bendetje zevenjarigen uit te vergroten naar een fenomeen op wereldschaal, zonder dat het vreemd overkomt. Voor mij is 20th Century Boys een meesterwerkje. Het behoort tot het betere mangawerk, misschien zelfs op het niveau van wat Mizuki Shigeru, Hanawa Kazuichi, Tatsumi Yoshihiro hebben gepresteerd.

[1]  Het ziet er op dit moment niet naar uit dat nummer 13 er snel zit aan te komen.
[2]  van het Engels convenience store
[3]  Osamu Tezuka
[4]  Genres Japanse popmuziek
[Hans Coppens]

20th Century Boys (20世紀少年, Nijuseiki Shōnen) is een SF/mysterie manga door Naoki Urasawa.      Van 1999 tot 2006 werd het geserialiseerd in het tijdschrift Big Comic Spirits, een weekblad gericht op een volwassen publiek (meer specifiek mannelijke twintigers).  De laatste twee volumes verschenen van januari tot juli 2007 onder een andere titel: 21st Century Boys (21世紀少年, Nijūisseiki Shōnen). In tankobon formaat zijn er in totaal 24 (2 onder de titel 21st centuryboys). Bij Glénat kan je tot en met aflevering 12 in Nederlandse vertaling lezen. [1] 20th Century Boys bleek een echt prijsbeest voor zijn maker: in 2001 met de Kodansha Manga prijs, in 2002 op het Japan Media Arts Festival en in 2003 de Shogakukan Manga prijs.  
De serie zelf opent in 1997, op een wel zéér Japanse lokatie: een 24 op 24u open conbini[2], waarvan het hoofdpersonage Kenji Endo de uitbater is. Kenji is een zeer gewone kerel, zeer erg onder de pantoffel van de omstandigheden. Hij brengt zijn dagen door met het aanvullen van de rekken in z'n supermarktje in het gezelschap van een humeurige moeder en de baby die z'n zus bij hem heeft gedumpt. Een heel brave jongen dus. Tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Een reguliere klant verdwijnt zomaar, samen met diens vrouw. Een jeugdvriend komt plots te overlijden  in vreemde omstandigheden.  Alle gebeurtenissen lijken of één of andere manier gelinked met Kenji's jeugd. Hij wil de mysteries uitklaren en uivissen hoe alles precies gelieerd is met z'n vroegere avontuurlijke, rebelse ik.
Maar het gaat hem uiteindelijk niet om Kenji, er zijn meer dan een dozijn karakters te volgen. In essentie is dit “het verhaal van een groep jongens die de wereld hebben gered”.  Ze moeten ook wel, want ze hebben zelf alle onheil bedacht. Zelfs de goden zijn personages, de god van de manga[3] mag eventjes opdraven en dan is er ook nog die andere.
Spelen met tijd is één van de sterke puntenvan Urasawa als vertellr. Er wordt voortdurendgesprongen in de tijd, van 1969 naar 2014 naar 2002 in één pagina . Elke episode uit het verleden heeft één of andere connectie met het heden. Soms moet je wel een paar hoofdstukken wachten om door te hebben wat dat verband precies is, maar het is er.
Het verleden wordt ook bijna altijd gemarkeerd door referenties naar de populaire cultuur, de Japanse zowel als de Westerse – voor zover we voor die generatie Japanners een onderscheid moeten maken. De titel van de serie is trouwens gebaseerd op de gelijknamige song van de Britse rockband T.Rex. Naast vele andere verwijzingen naar rockmuziek uit de jaren '60 en '70 (Stones, Beatles) wordt er ook regelmatig gerefereerd naar anime uit die periode. Met een beetje gezonde overdrijving kan je 20th Century Boys een aangename inleiding op de Japanse naoorlogse populaire cultuur noemen. Alle iconen passeren: aor en group sounds[4], ultraman, ashita no joe, com en tokiwaso, tetsujin 28 , de wereldtentoonstelling in Osaka, de maanlanding … alleen hierom al is de serie een sterke aanrader.
En verder zijn er eigenlijk alleen maar plusjes te vermelden: goeie dialogen, sterke scènes, een hele resem personages met veel emotionele complexiteit.  Humor ook, van de subtiele soort. En heel veel gewoon niet weten wat er aan de hand is.
Vooral speciaal is hoe Urasawa er in slaagt om het kleinschalige niveau van een plaatselijk bendetje zevenjarigen uit te vergroten naar een fenomeen op wereldschaal, zonder dat het vreemd overkomt. Voor mij is 20th Century Boys een meesterwerkje. Het behoort tot het betere mangawerk, misschien zelfs op het niveau van wat Mizuki Shigeru, Hanawa Kazuichi, Tatsumi Yoshihiro hebben gepresteerd.

[1]  Het ziet er op dit moment niet naar uit dat nummer 13 er snel zit aan te komen.
[2]  van het Engels convenience store
[3]  Osamu Tezuka
[4]  Genres Japanse popmuziek
[Hans Coppens]

20th Century Boys (20世紀少年, Nijuseiki Shōnen) is een SF/mysterie manga door Naoki Urasawa.      Van 1999 tot 2006 werd het geserialiseerd in het tijdschrift Big Comic Spirits, een weekblad gericht op een volwassen publiek (meer specifiek mannelijke twintigers).  De laatste twee volumes verschenen van januari tot juli 2007 onder een andere titel: 21st Century Boys (21世紀少年, Nijūisseiki Shōnen). In tankobon formaat zijn er in totaal 24 (2 onder de titel 21st centuryboys). Bij Glénat kan je tot en met aflevering 12 in Nederlandse vertaling lezen. [1] 20th Century Boys bleek een echt prijsbeest voor zijn maker: in 2001 met de Kodansha Manga prijs, in 2002 op het Japan Media Arts Festival en in 2003 de Shogakukan Manga prijs.  
De serie zelf opent in 1997, op een wel zéér Japanse lokatie: een 24 op 24u open conbini[2], waarvan het hoofdpersonage Kenji Endo de uitbater is. Kenji is een zeer gewone kerel, zeer erg onder de pantoffel van de omstandigheden. Hij brengt zijn dagen door met het aanvullen van de rekken in z'n supermarktje in het gezelschap van een humeurige moeder en de baby die z'n zus bij hem heeft gedumpt. Een heel brave jongen dus. Tot er vreemde dingen beginnen te gebeuren. Een reguliere klant verdwijnt zomaar, samen met diens vrouw. Een jeugdvriend komt plots te overlijden  in vreemde omstandigheden.  Alle gebeurtenissen lijken of één of andere manier gelinked met Kenji's jeugd. Hij wil de mysteries uitklaren en uivissen hoe alles precies gelieerd is met z'n vroegere avontuurlijke, rebelse ik.
Maar het gaat hem uiteindelijk niet om Kenji, er zijn meer dan een dozijn karakters te volgen. In essentie is dit “het verhaal van een groep jongens die de wereld hebben gered”.  Ze moeten ook wel, want ze hebben zelf alle onheil bedacht. Zelfs de goden zijn personages, de god van de manga[3] mag eventjes opdraven en dan is er ook nog die andere.
Spelen met tijd is één van de sterke puntenvan Urasawa als vertellr. Er wordt voortdurendgesprongen in de tijd, van 1969 naar 2014 naar 2002 in één pagina . Elke episode uit het verleden heeft één of andere connectie met het heden. Soms moet je wel een paar hoofdstukken wachten om door te hebben wat dat verband precies is, maar het is er.
Het verleden wordt ook bijna altijd gemarkeerd door referenties naar de populaire cultuur, de Japanse zowel als de Westerse – voor zover we voor die generatie Japanners een onderscheid moeten maken. De titel van de serie is trouwens gebaseerd op de gelijknamige song van de Britse rockband T.Rex. Naast vele andere verwijzingen naar rockmuziek uit de jaren '60 en '70 (Stones, Beatles) wordt er ook regelmatig gerefereerd naar anime uit die periode. Met een beetje gezonde overdrijving kan je 20th Century Boys een aangename inleiding op de Japanse naoorlogse populaire cultuur noemen. Alle iconen passeren: aor en group sounds[4], ultraman, ashita no joe, com en tokiwaso, tetsujin 28 , de wereldtentoonstelling in Osaka, de maanlanding … alleen hierom al is de serie een sterke aanrader.
En verder zijn er eigenlijk alleen maar plusjes te vermelden: goeie dialogen, sterke scènes, een hele resem personages met veel emotionele complexiteit.  Humor ook, van de subtiele soort. En heel veel gewoon niet weten wat er aan de hand is.
Vooral speciaal is hoe Urasawa er in slaagt om het kleinschalige niveau van een plaatselijk bendetje zevenjarigen uit te vergroten naar een fenomeen op wereldschaal, zonder dat het vreemd overkomt. Voor mij is 20th Century Boys een meesterwerkje. Het behoort tot het betere mangawerk, misschien zelfs op het niveau van wat Mizuki Shigeru, Hanawa Kazuichi, Tatsumi Yoshihiro hebben gepresteerd.

[1]  Het ziet er op dit moment niet naar uit dat nummer 13 er snel zit aan te komen.
[2]  van het Engels convenience store
[3]  Osamu Tezuka
[4]  Genres Japanse popmuziek
[Hans Coppens]

Een Japanse manga-strip. 1997. Van Kenji’s jongensdroom is niets terechtgekomen. In plaats van gitarist in een rockband te worden heeft hij een kruidenierszaakje. Kenji krijgt bezoek van de politie. Zijn vaste klant, professor Shikishima, is verdwenen. De professor had een flinke rekening open staan. Als Kenji poolshoogte gaat nemen bij diens huis, ziet hij een apart symbool bij de deur getekend. Dan wordt zijn oude jeugdvriend Donkey dood gevonden. Kenji krijgt nog een brief van Donkey: een van diens leerlingen droeg een T-shirt met hun logo. Het kwartje valt. Kenji denkt terug aan 1969: de 20th century boys. Met zijn vrienden had hij een club, met een geheim logo. Dat teken stond ook bij de deur van de verdwenen professor. Iemand gebruikt nu hun logo. Is Donkey daarom vermoord? Wordt vervolgd. Een intrigerend verhaal, verpakt in fraai realistisch (zwart-wit) tekenwerk. Apart: het boek leest op z’n Japans: van achter naar voren. Vanaf ca. 15 jaar.