Mouna's oma is geboren in Marokko, maar woont al jaren in Nederland. Ze mist Marokko wel, daarom gaat ze er elk jaar naartoe — en komt terug met volle koffers. Mouna wacht ongeduldig op haar oma. Heeft ze weer zulke mooie verhalen in haar koffer? 'De koffers van oma’ is in een zachte stijl geschreven prentenboek met paginavullende, sfeervolle illustraties in warme kleuren. Nadia Babazia is publiekswerker in het Red Star Line Museum in Antwerpen en houdt zich in die hoedanigheid dagelijks bezig met verhalen over mensen en migratie. 'De koffers van oma' is haar debuut als prentenboekenschrijver. Ook voor de illustrator Laura Muls is dit prentenboek haar debuut als illustrator van prentenboeken. Om voor te lezen vanaf ca. 4 jaar.

Mouna kijkt erg uit naar het moment wanneer haar oma terug komt van haar reis naar Marokko. Heel nieuwsgierig naar alle koffers die oma meegebracht heeft, begint Manou met uitladen. Bij heel veel spullen vraagt ze zich af waarom oma ze meegebracht heeft omdat ze hier toch ook te verkrijgen zijn. Maar elk object heeft een eigen herinnering voor oma zodat haar familie en haar land weer dicht bij haar zijn. Voor Mouna heeft ze heel speciale bloemen mee, bloemen die geen water nodig hebben, enkel heel veel liefde.

Mouna en oma hebben een goede band met elkaar, mooi gezegd door: 'Mouna knuffelt oma en snuffelt aan haar kleren. Oma ruikt net zo lekker als de bloemen in haar tuintje'. Toch heeft oma soms heimwee naar haar land, Marokko. Het is mooi verwoord waarom oma welbepaalde zaken heeft meegenomen van reis. Het lijken heel eenvoudige, alledaagse dingen zoals een appelsien, een potje honing of een hoofddoek, maar voor oma dragen ze alle een speciale herinnering met zich mee. Zo voelt het alsof haar familie dichter bij is omdat de appelsienen naar thuis ruiken en de bloemen op de hoofddoeken aan haar moeder doen denken. De manier waarop oma dat aan haar kleinkind uitlegt is ontroerend omdat je de zachtheid van de oma voelt, de liefde voor haar kleinkind maar ook de liefde voor haar vaderland. In Dit is ook thuis, zegt ze zachtjes, zit zowel de ontroering van oma die haar familie weer heeft moeten achterlaten en anderzijds het enthousiasme van Mouna dat ze niet wil bederven. Tenslotte krijgt Mouna van oma haar bloemen waar ze zo lang heeft naar uitgekeken: bloemen van henna op haar handen. Het is mooi hoe de twee werelden samenvloeien, hoe oma nog heel traditioneel gekleed gaat en Mouna op en top als een meisje in het Westen gekleed is, maar nergens klinkt er een verwijt van oma; ze houdt van haar kleindochter zoals ze is. En Mouna van haar kant staat open voor de nieuwe dingen die oma belangrijk vindt. Voor de illustraties is gewerkt met felle kleuren zodat de vrolijkheid van het verhaal wordt beklemtoond. De emoties van de felle kleindochter en de zachtheid en rust van de oma zijn heerlijk tot uiting gebracht. De tekeningen zitten vol details die je niet allemaal van de eerste keer lezen opmerkt (haar konijn die een grappig bijrolletje heeft gekregen, de foto's in de valies en de vele tekeningen van Mouna). Helemaal achterin het boek wordt gevraagd om een paar diertjes te gaan zoeken en om zelf bloemenhanden te maken. Als extraatje krijg je er nog een memoryspelletje bij (eerst nog wel de afbeeldingen mooi los knippen).

Verberg tekst