‘In kinderboeken worden niet-traditionele rollen en de multiculturele samenleving nog te weinig weergegeven,’ aldus Clavis Uitgeverij, FEBE Support, Inclusive Works en de British Council. Om dit zelfverklaarde gat in de markt te dichten, organiseerde men een verhalenwedstrijd.
In haar poging om clichés te vermijden, benadrukt laureaat Marlise Achterbergh echter net een overvloed aan stereotypen en vooroordelen. Zo wordt prinses Nina (eigenlijk ‘Feminina’) als ‘slim, nieuwsgierig, lief en ook een beetje wild’ gekarakteriseerd, waarbij de laatste eigenschap wordt aangezet. Haar hobby’s zijn bovendien paardrijden en taarten bakken, maar een rustig en lief prinsesje is Nina nu ook weer niet: ‘Haar kleren zaten altijd onder de vlekken.’ De overladen prenten in schreeuwerige kleuren tonen een zogenaamd alternatief prinsesje dat steeds druk in de weer is. Iris Compiet hielde nergens rekening met de compositie om het geheel overzichtelijk te houden. Zowel de personages als fantasievolle figuren (denk aan roze paarden met strikjes in hun manen) worden omgeven door vrolijk rondfladderende vlinders en hartjes, in de meest uiteenlopende kleuren. Ook typografisch oogt de mix van lettertypes en -groottes, gecombineerd met vette of gecursiveerde woorden en zinsdelen, als een rommeltje.
Hoewel Nina overduidelijk als een kind wordt voorgesteld, besluiten de koning en koningin dat Nina moet trouwen. Heel wat prinsen passeren de revue, maar Nina vindt hen te saai, of de mannen schrikken terug voor haar onstuimige karakter. Uiteindelijk voelt Nina bij het zien van de Afro-Amerikaanse prinses Melowo ‘gekke kriebels in haar buik’. Hun huwelijksplannen kunnen meteen op goedkeuring van de ouders rekenen en ‘iedereen leefde nog lang en gelukkig’. Achterbergh en Compiet koppelen een holebirelatie aan een aspect uit de multiculturele samenleving. De moraliserende boodschap van verdraagzaamheid tegenover minderheidsgroepen — hoewel niet expliciet uitgesproken — ligt er vingerdik bovenop. Bovendien is het wel duidelijk dat het duo inspiratie vond in Koning & koning van Linda de Haan en Stern Nijland. In dit met zorg uitgewerkte prentenboek treden twee prinsen met elkaar in het huwelijk, nadat de ene prins heel wat potentiële huwelijkskandidates afwees. Zowel de plot als opbouw van dit taboedoorbrekende prentenboek worden door Achterbergh gekopieerd. Prinses Nina kan inhoudelijk noch visueel overtuigen. Iedereen die in deze thematiek geïnteresseerd is, kan ik van harte Koning & koning, Wachten op Matroos (Ingrid Godon en André Sollie) en De brief die Rosie vond van Bart Moeyaert met illustraties van André Sollie aanbevelen.
[Jürgen Peeters]

Prinses Feminina is een stoere meid. De koning en koningin geven te kennen dat het tijd wordt dat hun dochter Nina, zoals het meisje wordt genoemd, trouwt. Uit alle delen van de wereld dingen prinsen naar de hand van de prinses. Zij wijst ze allemaal resoluut af. Maar als prinses Melowo uit Ghana met haar ouders op bezoek komt, klikt het meteen tussen de twee prinsessen. Zij worden verliefd en trouwen met elkaar. Zo krijgt het land twee geweldige koninginnen. Ruim opgezet, zeer kleurig prentenboek dat ondanks de stoere prinses als een boek vol meisjestekeningen oogt. Met het verhaal willen de maaksters begrip kweken voor relaties van mensen van hetzelfde geslacht en tussen rassen onderling. Het boek kan dan dienen als tegenwicht tegen de stereotiepe beeldvorming die vaak op jonge leeftijd al wordt vastgelegd. Het toont dat mensen ook op andere manieren gelukkig kunnen zijn. Vanaf ca. 5 jaar.

“Er was eens een bijzondere prinses die prinses Feminina heette, maar iedereen noemde haar Nina. Prinses Nina was slim, nieuwsgierig, lief en ook een beetje wild.” Op een dag beslissen de koning en de koningin dat het tijd wordt voor de prinses om te trouwen. Ze gaan voor haar op zoek naar een prins. Geen enkele prins die de revue passeert, lijkt te voldoen voor prinses Nina. Totdat de prinses prinses Melowo ontmoet. Plots voelt Nina kriebels in haar buik. Bij prinses Melowo voelt Nina zich anders, speciaal. Ze is dan ook ontroostbaar wanneer Melowo haar koffers moet pakken om terug naar huis te keren.
Bij het lezen van de eerster regels van dit verhaal kon ik het niet laten om bij mezelf te denken: Moest dit er nu echt zo vingerdik opliggen? Het hoofdpersonage de naam Feminina geven? Waarom? Nina klinkt veel speelser, bekt vlotter... Dat het een boek is om stereotypen te doorbreken, wordt heel duidelijk op de eerste pagina neergeschreven. Misschien moet je dan zelf niet in stereotypen vervallen?
Het verhaal is ook niet vernieuwend of vernuftig. Je kan zo de afloop voorspellen. De prenten zijn heel kleurrijk maar niet echt verfijnd te noemen. De prinsen komen uit verschillende landen en mogen dan weer wel stereotiep worden neergezet blijkbaar. De Franse prins lijkt bovendien meer op een oude dame dan op een prins.
Prinses Melowo is zwart; ze komt uit Ghana. Rollenpatronen voor meisjes, een andere huidskleur, seksuele geaardheid,...: je kan ook te veel politieke correctheid in een prentenboek steken. Maar het is een eenvoudig, kleurrijk verhaal dat kinderen zeker zal aantrekken omdat het over prinsen en prinsessen gaat. En de onderliggende boodschap is zeker zinvol!