Twee jaar na de dood van Lieve Baeten verschijnt Slimme Lotje, het boek waaraan ze volop werkte toen ze onverwacht bij een ongeval om het leven kwam. De tekst was klaar, de schetsen waren klaar, het draaiboek lag er, maar lang niet alle prenten waren klaar. Haar zoon Wietse Fossey wou het boek als een soort eerbetoon aan zijn moeder afwerken, tegen het voorstel van de uitgever in om dit aan een andere illustrator over te laten. Wietse wou dat het boek helemaal van zijn moeder bleef. Als webdesigner is hij vertrouwd met de mogelijkheden van de computer, maar om het boek in de typische stijl en sfeer van de Lotjeboeken af te werken, dat bleek een ferme opdracht. Pas toen hij een tijdje bezig was, begon ook de uitgever in het project te geloven al werd die enigszins ongeduldig toen zoonlief zich al net zo'n perfectionistisch opstelde als zijn moeder en pas zijn fiat voor de druk wou geven op het ogenblik dat hij tot het best mogelijke resultaat was gekomen.

Wietse is geen illustrator; hij wist dat het geen zin had om de stijl van zijn moeder te imiteren. Hij lichtte daarom details uit de eerdere lotjeboeken en integreerde die in de prenten. Ik zocht Wietse thuis op en zittend aan zijn computer legde hij uit hoe hij telkens naar het juiste beeld, het juiste plukje gras, of stukje stof zocht. En hoe hij oude prenten manipuleerde om er nieuwe van te maken "Voor fans van Lotje levert het plezante zoektocht op om na te gaan welke fragmenten uit oude boeken komen", glimlacht Wietse. De prent met de school in de verte, stelde hem voor de grootste problemen, omdat die nog volledig moest worden uitgetekend. "In het schetsboek las ik dat ze er een speelse blije school van wou maken, met speeltuigen en veel kleuren. Ik heb met alle mogelijke stukjes van haar tekeningen gespeeld om iets te realiseren dat dat beeld kon benaderen. Het lukte niet. Op de duur overwoog ik om de school als een soort schaduw in de verte uit te werken. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan omdat dat niet strookte met de visie van mijn moeder. Zo'n school zou immers iets deprimerends of angstaanjagends krijgen, terwijl mijn moeder juist licht en veiligheid wou oproepen. Ik heb daarom vooral gefocust op het licht en de speeltuigen achterwege gelaten". De lichtinvallen die bepalend zijn voor de toon van de prenten van Lieve Baeten stelden haar zoon voor grote problemen. "Die lichtcirkels moeten sfeer en veiligheid oproepen, maar een tikje te licht of een tikje te donker en je krijgt een totaal ander beeld" legt hij uit en toont op de computer hoeveel verschil dat maakt.

De eerste prenten uit het boek zijn lichter en kaler dan we van Lieve Baeten gewend zijn: "Mijn moeder werkte laag over laag. Zo kregen haar prenten geleidelijk meer diepte en dynamiek. Je ziet dat de poes op de eerste prenten niet zo'n dikke pels heeft. Ik heb dat bewust zo gelaten. Het mag zichtbaar zijn, dat ze niet zelf de laatste hand aan haar boek heeft kunnen leggen, ook als je sommige landschappen uit dit boek naast die uit andere boeken legt, zie je dat ze minder gedetailleerd zijn uitgewerkt. Dit boek benadert zo goed mogelijk het beeld dat zij voor ogen had, ik heb hier zelf niets willen of kunnen aan toevoegen. Slimme Lotje is en blijft het boek van Lieve Baeten". Op de vraag waarom hij het boek niet heeft laten drukken zoals het er lag, antwoordt hij dat het dan een uitgave voor bibliofielen werd, terwijl de Lotjeboeken juist een breed publiek konden aanspreken.

Het afwerken van de prenten is een heuse monnikenwerk geweest. Wietse Fossey is er nagenoeg zes maanden fulltime mee bezig geweest: "het was een mooie ervaring, en voor mij de goede manier om met de dood van mijn moeder in het reine te komen".



Slimme Lotje vertelt hoe het heksje op een dag een koffertje voor haar deur vindt. Ze slaagt er niet in om het te openen, alle andere koffers springen wel open, wat in ziekenhuizen en op perrons de nodige chaos te weeg brengt. Uiteindelijke weet Slimme Lotje hoe ze het koffertje moet openen en dat betekent dat ze helemaal klaar is om de wereld in te stappen en die eerste stappen naar de wereld lopen naar de school. Toen ik Lieve Baeten kort voor haar dood interviewde (Leesidee 2001, p.), vertelde ze hoe haar leven de laatste jaren was veranderd. Ze was altijd vrij dicht bij haar veilige tekenstoel gebleven en daar begon verandering in te komen "Je zult het in mijn volgende boeken zien, ook de wereld van Lotje zal gaandeweg groter worden", voorspelde ze. De school symboliseert in die zin 's levens leerschool. Het is jammer dat de ontdekkingstocht van Lieve/Lotje met de dood van haar schepper zo'n abrupt einde neemt.

[Marita Vermeulen] Verberg tekst

Op een morgen vindt de jonge heks Lotje een koffer voor haar deur. Ze probeert hem open te toveren, maar dat lukt niet, ook niet met hulp van de Dokterheks en de Reisheks. Dan bedenkt ze dat als ze probeert hem open te toveren, hij dicht blijft; dus tovert ze hem dicht en dan springt hij open. Ze volgt de instructies uit de brief die in de koffer zit en komt zo op de Grote Heksenschool, waar haar een verrassing wacht. Prentenboek van de in 2001 overleden schrijfster/illustratrice. Haar zoon heeft het boek na haar dood afgemaakt, en met succes. Het bevat enkele herhalingen uit vorige Lotje-boeken, maar dat doet niets af aan het feit dat dit een prentenboek is met een doortimmerde plot en prachtige illustraties. De sfeervolle platen hebben veel aardetinten en staan vol details. Sommige laten zich bekijken als ‘zoek-de-verschillen’-plaatjes (op de uitklappagina’s), maar altijd is veel meer te zien dan de tekst verwoordt. De brief uit de koffer is als ‘echte’ brief opgevouwen in het boek geplakt. De tekst staat in een goed leesbare schreefletter in een witte balk onder de platen. De mooi geïllustreerde schutbladen trekken de luisteraar en de voorlezer onmiddellijk in het kijkproces. Heruitgave in iets grotere formaat door een andere uitgever. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Het heksje Lotje vindt op een avond een gesloten koffertje voor haar deur. Haar pogingen om het met een toverspreuk te openen, draaien op niets uit. Alles in de omgeving vliegt open, behalve het koffertje zelf. Oudere heksen manen Lotje aan de koffer te bewaren tot ze een grote heks is. Het koffertje laat Lotje niet los en met een slimme vondst slaagt ze er in het open te krijgen. Ze gaat in op de uitnodiging die erin zit en komt zo op de Grote Heksenschool terecht.

Toen Lieve Baeten in 2001 onverwacht overleed, was dit vijfde deel over Lotje niet afgewerkt. Haar zoon Wietse Fossey, zelf illustrator, werkte het laatste boek van zijn moeder af, helemaal in haar stijl. Zo zijn er de typische sfeervolle pastelkleurige nachtvluchten. De vele leuke details kan je zelf ontdekken en benoemen, zeker op de uitklapbladen, waarop telkens alles behalve het koffertje open vliegt. De ingekleefde brief vormt een aardig extraatje. Het verhaal kan vrij braaf genoemd worden, en de taal niets bijzonders, maar het geheel is toch wel gezellig om voor te lezen.

Verberg tekst

'Slimme Lotje' is het laatste boek waar Lieve Baeten nog aan werkte voor ze overleed in 2001. Het was haar zoon die het half afgewerkte manuscript met behulp van deze prenten en de andere boeken over Lotje voltooide.
Wanneer de zon is gaan slapen en de maan opkomt, wordt ook Lotje wakker. Wanneer ze een geluid hoort aan de deur, merkt ze dat er een geheimzinnige koffer voor staat.
Ze probeert hem open te toveren, maar vergist zich van toverspreuk en alles wat open kan gaan, is plots open, behalve de koffer zelf. Lotje en Poes besluiten op zoek te gaan naar iemand die hen helpen kan. Al gauw komen ze een heks met een koffer tegen, die in de richting van het ziekenhuis vliegt. Maar ook die kan haar niet helpen, de koffer is voor Grote Heksen. De Dokterheks zegt dat Lotje hem beter kan bewaren tot ze een grote heks is. Maar Lotje geeft niet op en trekt naar de volgende plek waar je volgens haar veel koffers vindt: het Heksenstation!
Uiteindelijk slaagt Lotje erin het geheim van de koffer te ontrafelen en blijkt het allemaal een proef geweest te zijn voor de heksenschool. Nu ze een echte Grote Heks is, mag Lotje eindelijk naar de heksenschool.
Het boek is niet vernieuwend of extra origineel, maar de reeks rond heksje Lotje veroverde doorheen de jaren vele kinderharten en dit boek is een prachtige symbolische afsluiter. Baetens zoon slaagde erin om dezelfde sfeer te creëren die Lieve Baeten steeds voor ogen had.
Verberg tekst

Op een avond staat er een koffertje voor de deur. Lotje is heel nieuwsgierig om te weten wat er in zit en probeert een toverspreuk. Alles gaat open: de koffiepot, de cactusbloem, de koekjestrommel, alles behalve het koffertje. Ze vliegt erop uit, op zoek naar hulp. Maar ook de Dokterheks en de Reisheks raken niet verder dan de simpele opendoe-spreuk, met alle gevolgen vandien. Terug thuis probeert Lotje dan maar de blijfdicht-spreuk, en ja hoor, het koffertje gaat open. Er zit een opdracht in. Lotje voert die opdracht uit en komt zo achter het geheim van het koffertje ... 'Slimme Lotje' lag onafgewerkt op de tekentafel toen Lieve Baeten in 2001 overleed ten gevolge van een ongeval. Aan de hand van grafische computertoepassingen is Wietse Fossey, haar zoon, erin geslaagd het boek toch nog af te werken. Het is hem helemaal gelukt de heel eigen atmosfeer die Lieve Baeten in de vorige Lotje-boeken gecreëerd had te behouden. Ook dit is weer een zeer aangenaam boek, met herkenbare realistische tekeningen, zachte, harmoniërende kleuren en met heel veel aandacht voor details, die leiden tot heel wat kijk- en zoekplezier. De maan blijft heerlijk rond, het zachte maanlicht geeft heel wat warmte in het donker. Het verhaal is uiterst eenvoudig, maar zeer goed opgebouwd en best wel spannend. De vele herhalingen zorgen voor een zekere mate van herkenning en voorspelbaarheid, maar ook van geborgenheid en vertrouwen. Bij deze herdruk hoort een dvd, met een eenvoudige animatieversie van dit verhaal. Het is echter veel leuker om samen met je kleuter in het boek te duiken, want daar is zoveel meer te zien.

Verberg tekst