Joep heeft één been en krijgt vaak de vraag: “Wat is er met jou gebeurd?”. Die vraag vindt Joep vervelend. Hij wil een piraat zijn en haaien verjagen in plaats van telkens te moeten uitleggen waarom hij één been heeft. Als Joep aan het spelen is, komt ‘het meisje met knotjes’ naar hem toe en roept meteen “Jij hebt maar één been!”. Daarna komen ook andere kinderen in de speeltuin vragen wat er met Joeps been is gebeurd. Ze bedenken zelf een aantal oorzaken voor zijn verloren been. Misschien is het been gestolen door een inbreker? Of eraf gevallen toen Joep op het toilet zat? Joep schreeuwt het uit en geeft duidelijk te kennen dat hij die vragen stom vindt.

Auteur James Catchpole schreef dit boek als ervaringsdeskundige en wil kinderen en ouders handvaten geven hoe je met mensen met een beperking omgaat. De tips aan het einde helpen daarbij. Zo is het niet erg om nieuwsgierig te zijn, maar is het wél nodig om met je eigen nieuwsgierigheid te leren omgaan. Zo zit niet elk kind erop te wachten om te vertellen over zijn of haar beperking. Hoewel het boek die boodschap met een verhaal probeert mee te geven, voelt het belerend aan.

De titel van het boek is niet verrassend en de illustraties geven de personages op een vlakke manier weer. Hoewel de schrijfstijl eenvoudig is en weinig verfijnd, leent de tekst zich er goed toe om voor te lezen. Het boek kon de recensent niet bekoren, maar kan voor anderen misschien net een verrijking zijn. Misschien is het voor sommige kinderen wel herkenbaar en is het verrijkend te weten dat je niet altijd op de vele vragen moet antwoorden. Voor anderen zal de nieuwsgierigheid naar hun beperking dan weer een manier zijn om zichzelf te leren kennen en aan anderen kenbaar te maken. Dat dat voor elk kind anders is, komt in dit boek niet aan bod. Een meer genuanceerde blik en een minder betuttelende invalshoek waren welkom geweest in dit verhaal.