In 1950 debuteerde Hugo Claus als romancier met De Metsiers. Meer dan een halve eeuw na de publicatie ervan blijft het verhaal over mensen die aan de zelfkant van de maatschappij leven, aanspreken. De sombere visie die Claus in de roman verwoordt, sluit nauw aan bij de naturalistische sfeer die o.m. ook in het werk van Faulkner aanwezig is. Claus bewees meteen van bij zijn debuut (de roman werd overigens bekroond met de Leo J. Krijn-prijs die toentertijd werd toegekend aan veelbelovende debutanten) zijn ongemeen sterke taalkracht en zijn meesterschap in het hanteren van wisselende vertelperspectieven. Meteen al werd ook duidelijk dat, zoals Jean Weisgerber het verwoordde in zijn essaybundel Aspecten van de Vlaamse roman 1927-1960, "het oeuvre van Hugo Claus in wezen geen andere band heeft met de Vlaamse letterkundige traditie dan de taal waarin het is geschreven." [Jooris Van Hulle]

Deze reeds klassieke roman van de Vlaamse auteur geeft een goed beeld van een sfeer van dierlijkheid en ook zuiverheid in een milieu van outcasts. In Vlaanderen leven tijdens de oorlog de Metsiers buiten de samenleving. De achterlijke en soms lucide Bennie en Ana zijn samen opgegroeid als kinderen van verschillende vaders en een moeder. Zij zoeken heil bij elkaar tegen de jaloezie van Mon en Moeder, tegen de zweverige praat van Jules, de onbetrouwbaarheid van de dorpelingen en de onnozelheid van de Amerikaanse soldaat Jim Braddock. Ten slotte schiet Bennie deze - bij wijze van ongeluk - dood, waardoor de weg vrij blijft voor de zuivere en toch troebele relatie tussen twee verstotenen. Voor het eerst in de Nederlandse literatuur werd de verteltrant van Faulkner toegepast, zodat in korte hoofdstukken elke medespeler zijn visie op het zich voltrekkend drama weergeeft. Het boek is verfilmd.