In De nichtjes vertelt Yuna over haar monsterlijke familie van 'misbedeelden'. Yuna zelf is zwakbegaafd en haar jongere zus Betina is stom en ernstig lichamelijk en verstandelijk beperkt - ze rijdt broembroemend rond in een rolstoel met een gat erin waar haar ontlasting in kan lopen. Yuna walgt van haar en steekt daarom bij het voeren de lepel eerst expres in haar oog, oor of neus voordat die in haar 'muil' belandt.

Maar ook andere familieleden zijn misbedeeld, zoals haar 'imbeciele nichtjes' Carina en Petra: de oudste heeft zes tenen aan haar voeten en uitgroeisels aan haar handen die op een extra vinger lijken, de jongste is een lilliputter. Als Carina wordt bezwangerd door een buurman en sterft nadat ze gedwongen abortus heeft moeten laten plegen, neemt Petra op niet mis te verstane wijze wraak.

En Yuna doet dat, op een heel andere manier, ook als Betina zwanger wordt gemaakt door Yuna's vroegere docent van de kunstacademie, die zich daarna opwerpt als huisvriend. Een zwakzinnig meisje in een rolstoel dat een kind krijgt van een man die al bijna met pensioen is - daar kan weinig goeds van komen, zou je denken. En dat doet het dan ook niet.

Yuna en nichtje Petra zijn bondgenoten en proberen het leven te midden van al deze chaos ten goede te keren - Yuna door furore te maken als kunstenares, Petra door geld te verdienen met het oudste beroep ter wereld. Maar eigenlijk kan Yuna op niemand écht vertrouwen.

In het voorwoord beschrijft auteur Mariana Enriquez, destijds een van de juryleden die het boek met de Premio Nueva Novela bekroonde, haar vervreemding, verwarring en bewondering toen ze De nichtjes las. Het is inderdaad een roman zoals je die niet eerder hebt gelezen. Yuna is met haar ongewone manier van praten, waarbij ze nauwelijks punten en komma's gebruikt, een unieke hoofdpersoon die even hard en wreed als humoristisch uit de hoek kan komen en je hart verovert. "Literatuur die gutst als bloed", zegt Enriquez, en dat klopt in meerdere opzichten. Niet alleen vanwege de mismaaktheid, viezigheid en dood in het verhaal, maar ook vanwege de overvloedige, levendige, radicale stijl.

Volgens Venturini, die in 2015 overleed, was De nichtjes autobiografisch. "Al mijn creaties zijn monsterlijk. Mijn familie was heel monsterlijk. Dat is wat ik ken." Je mag hopen dat dat maar gedeeltelijk waar was.

Verberg tekst

Een literaire roman over opgroeien, identiteit en familie. In La Plata, een stad nabij Buenos Aires, worstelt Yuna in de jaren veertig met een leerachterstand en probeert met een woordenboek de taal beter onder de knie te krijgen. Ze is opgegroeid in een huis zonder mannen, de vrouwen in haar familie zijn beschadigd. Yuna probeert haar milieu, waarin misbruik en geweld aan de orde van de dag zijn, te begrijpen en te ontstijgen. Met een openhartige blik maakt ze de lezer deelgenoot van haar wereld. ‘De nichtjes’ is geschreven in een talige literaire stijl met spaarzaam gebruik van punten en komma’s, maar met veel ruimte voor humor en excentrieke personages. De roman zal met name een literair lezerspubliek aanspreken. Aurora Venturini (1922-2015) was een Argentijnse schrijver van romans, poëzie, essays en vertaalde Franse literatuur. Ze woonde vijfentwintig jaar lang in Parijs in zelfverkozen ballingschap, waar ze bevriend raakte met grootheden als Jean- Paul Sartre, Simone de Beauvoir en Albert Camus. Na terugkeer in Buenos Aires werkte ze als docent filosofie. Ze schreef meer dan veertig boeken, maar bleef jarenlang in de luwte tot ze op vijfentachtigjarige leeftijd erkenning kreeg met 'De nichtjes’. Verberg tekst